Levend Erfgoed

Om de zomervakantie af te ronden hebben we onze auto nog eens van stal gehaald. Dat doen we niet vaak, meestal gaan we met de fiets of met het openbaar vervoer, maar nu was dat toch wel erg ingewikkeld. We wilden graag eens gaan kijken op de Levend Erfgoed Expo in provinciaal domein Puyenbroeck, in Wachtebeke. Er ligt niet echt een snelweg tussen Sint-Jans-Molenbeek en Wachtebeke. En ook geen spoorweg.

Levend erfgoed, dat zijn de koe, het paard, de hond, het schaap, de kip en de gans ‘van bij ons’. De Mergellandschapen die onze Mergellandwol produceren, die zijn levend erfgoed. De Mechelse koekoek bij de kiekenpoelier in de toog ook, of het Westvlaams rood dat je rond Veurne ziet grazen.

Onze timing zat goed, we arriveerden net na een enorme regenbui. Alles nat, maar wij niet.

Eigenlijk was ik vooral nieuwsgierig naar het Lakens schaap, omdat daar zo’n leuk verhaal aan vasthangt: het schaap zou zijn naam gekregen hebben omdat het werd ingezet om de gazons van het paleis in Laken kort te houden, en naar verluidt zou het goeie wol hebben. Een paar jaar geleden stond er in Bruzz een artikel over dit zeldzame ras. Lakense schapen hebben we gevonden, en ook een Lakense herder – de hond die bij de schapen hoort.

We moesten niet per se op die dag naar Puyenbroeck. Het domein herbergt permanent een hele boerderij vol levend erfgoed, altijd goed voor een leuke wandeling op een verloren namiddag. Er is ook een zwembad, binnen en buiten!

De beste oogst van de dag was toch wel het mooie boek dat we vonden bij het Steunpunt Levend Erfgoed: een boek vol informatie over al die dieren van bij ons, sommige bedreigd in hun voortbestaan, sommige helemaal verdwenen en sommige al honderden jaren heel populair. Ik leerde ook een nieuw woord in het Nederlands: nooit geweten dat een bouvier eigenlijk een koehond is!

Voor de terugweg namen we de korte route, dwars door de lintbebouwing langs Vlaanderen’s lelijkste steenwegen. Ook dat is erfgoed.