This post is also available in: English (Engels) Français (Frans)

Op de Facebook-pagina van een lokale breigroep zag ik deze aankondiging:

Asos plans to ban mohair, cashmere and silk from next year

(Asos is van plan om mohair, kasjmier en zijde vanaf volgend jaar te verbieden.)

In de opmerkingen bij het artikel staat dat zij niet wisten dat de productie van mohair aanleiding gaf tot problemen met dierenwelzijn.

De vraag is niet of er wel problemen bestaan op het gebied van dierenwelzijn, die zijn er wel degelijk. We weten allemaal dat PETA veel afschuwelijke beelden over dierenmishandeling heeft die niemand echt wil zien. Tegelijkertijd maken deze beelden deel uit van een campagnestrategie en moeten de individuele gevallen niet worden veralgemeend naar een hele industrie. We kennen misschien niet allemaal landbouwers, maar degenen die dat wel doen, weten dat landbouwers om hun dieren geven.

Zoals een lid van de breigroep stelde: de mensen bij Asos praten zeer waarschijnlijk over deze plannen omdat ze hun marketinginspanningen richten op een groeiende groep veganisten en vegetariërs en daarbij de volledige steun krijgen van een aantal veganistische organisaties. Asos verkoopt in ieder geval vooral synthetische vezels, wat een hele reeks andere problemen met zich meebrengt omwille van de plastic-vervuiling van onze wereld en het gebruik van niet-hernieuwbare bronnen.

Maar wat kunnen we dan doen? De ideale wereld bestaat niet. Het maken van ethische en duurzame keuzes vereist altijd een soort inruil. Bij het kopen van garen zijn er in principe twee opties: biologisch gecertificeerd gaan of klein en lokaal gaan.

Gecertificeerd Biologisch

Er bestaat geen specifiek label voor organisch garen, maar generieke textiellabels zijn van toepassing op garen, net als op elk ander type textiel.

Waarschijnlijk bent u al vertrouwd met het Oekotex “Confidence in textiles” Standard 100 label. Dit is geen biologisch en ook geen fair trade label. Het zegt niets over dierenwelzijn. Het zegt alleen dat er niet genoeg schadelijke chemicaliën in het kledingstuk achterblijven om – nou ja – degene die het draagt te schaden.

Als je meestal biologisch of fair trade koopt, heb je misschien al het Fair Wear Foundation logo in je kleding of op een katoenen tas gevonden. Ook dit label zegt niets over dierenwelzijn. Het zegt alleen dat er geen mensen zijn geschaad in het productieproces, dat hun werkomstandigheden acceptabel zijn en dat ze fatsoenlijk betaald worden voor hun werk.

De enige standaard die ongeveer alles omvat is GOTS – the Global Organic Textile Standard. Garens, weefsels of kledingstukken met dit label zijn geproduceerd met vezels van gecertificeerde biologische landbouw. Als het om dierlijke vezels gaat, moet het land waarop de dieren leven ook gecertificeerd zijn voor biologische landbouw. Om het logo op het eindproduct te mogen plaatsen moeten alle partijen die betrokken zijn bij het productieproces tot en met de groothandelaar gecertificeerd zijn. Geen van de productiebedrijven mag schadelijke chemicaliën gebruiken, water moet worden gereinigd, gerecycled en spaarzaam worden gebruikt. Het label vereist ook sociale verantwoordelijkheid: eerlijke handel, goede betaling en goede werkomstandigheden maken allemaal deel uit van de standaard.

Het is niet perfect: dit is een standaard die is ontwikkeld door de textielindustrie en dus niet gedefinieerd is door een onafhankelijke autoriteit, in tegenstelling tot het Europese bio-etiket voor levensmiddelen, waar het de Europese Commissie is die de regels heeft vastgelegd.

Voor gecertificeerd garen heb ik al eerder vermeld in een post over de grote handelsbeurs in Keulen wat er op de markt verkrijgbaar is (of dat na de zomer zal zijn).

Klein en lokaal

Breigaren met een GOTS-label bestaat slechts in twee soorten vezels: er is wol en katoen. Geen alpaca, zijde, mohair, angora, …. Dat komt niet omdat de standaard dit niet toelaat. Er is waarschijnlijk niet genoeg vraag naar dit soort fantasiegaren. Dus als je op zoek bent naar deze soorten garen, moet je op zoek gaan naar je eigen alternatieven. In dat geval is klein en lokaal gaan een optie. Als je iemand kent die goed voor zijn/haar geiten zorgt, de vezels naar de lokale coöperatie van geitenboeren brengt, ze in een lokale spinnerij laat spinnen en het garen via de eigen online winkel verkoopt, kan je daar zeker je mohair kopen. Ik heb  Florence en haar geitenboerderij met bijhorende gastenkamers La ferme sous les Hiez al vermeld in een vroegere post.

Als je op zoek bent naar angora, dan kan je een kijkje nemen bij Seidenhase.

Alpaca is gemakkelijk te vinden met een fair trade logo en is lokaal te vinden.

Zijde is een heel ander verhaal. Ik heb niet het gevoel dat ik daar al aan het einde van mijn opzoekingen ben, dus ik ga geen suggesties doen. Veel dieren moeten sterven voor zijde en in de meeste gevallen worden ze inderdaad levend gekookt.

Zelfs als er biologische gecertificeerde wol bestaat, vind je het misschien vervelend dat het bijna altijd uit Zuid-Amerika komt en een behoorlijke afstand moet afleggen om ons te bereiken: geteeld in Patagonië, verwerkt in het Verenigd Koninkrijk, verscheept naar de merkeigenaar in Duitsland, verscheept naar de detailhandelaar in België en verscheept naar de eindklant in Japan, het is een behoorlijke afstand voor een bol breigaren, maar het is eerder de regel. Met uitzondering van de Mérino d’Arles van Rosy Green Wool heeft geen van de lokale garens een certificaat, maar er zijn veel kleine merken! Heel vaak kun je deze enkel rechtstreeks bij de producent kopen, of slechts in een paar lokale winkels. Een van mijn favorieten in dit gamma is De Rerum Natura: mooie wol, mooie patronen, fantastische kleuren, en lokaal! Onze eigen Mergelland zit natuurlijk ook in deze categorie.

Heb je nog vragen? Laat me iets weten!